Aksam oldu.

Akşam oldu…

Edebiyat – Serbest Kürsü

Akşam oldu… Fincanların dibine çöken telveye benzer bi’şeyler var içimde; öksürsem, acı bir kahve tadı. Akşam oldu… Zannediyorsun ki; bir sıradan gün daha bitti! Hâlbuki öyle değiiil, ben bir gün daha öldüm; sen bir gün daha eksildin benden!.. Yani biz, uzakta kaldık bi’gün daha, birbirimizden. Akşam oldu… Olacak akşamlardan biri daha soldu yüzümde; hem de ben, gözlerinde titreyişini göremeden, güneşin son ışıklarının. Akşam oldu… Olmadığın sabahın akşamıydı gene, üstüme çöken… Ve bilirken, şafak sökerken de olmayacağını!.. Akşam oldu… Sorulmayacak sorular, karanlık köşelerde kaldı: Olacak akşamlarda yan yana olmamak için mi yaşıyorduk hayatta?.. Akşam oldu… Yine akşam oldu, fakat neden oluyor bu akşamlar? Veya akşamlar, neden böyle oluyor? Fincanların dibinde biriken telveler gibi içime toplanıyor, büzüşüyor bi’şeyler; içim kuruyor!.. Akşam oldu… Ne dilim “gel”, ne de yüreğim; “git” demeye muktedir sana!.. İçim ümit ve korku arası, içim gündüz ve gece arası, içim sevinç ve hüzün arası, içim sıcak ve soğuk arası, içim; ..sen ve sensizlik arası! Akşam oldu… ..bir akşam daha oldu!